Lourens heeft mij met zijn enthousiasme weten over te halen om weer de zee op te gaan. Een rondje om de Noorderhaaks en de Razende bol met een lunch op Texel. Van te voren stuurt hij me appjes met golfhoogtes en weersvoorspellingen, het ziet er goed uit. Weinig wind en hoewel de golfhoogte een dag eerder nog op anderhalve meter hoog wordt voorspeld zakt die voorspelling voor onze vaardag. Het zeewater is nog lekkere temperatuur. Ik controleer het vaarschema met alle info uit vaaratlassen, stromingsatlassen, waterstandentabellen etc. etc. het ziet er gedegen uit. Zaterdag 7 september ’24, met kleine vertraging (boterhammetjes stonden nog in de keuken), gaan we op pad. Precies volgens planning arriveren we in Huisduinen waar Lourens me confronteert in een wijziging van het plan. We gaan niet met de klok mee maar tegen de klok in. Ik schrik me rot, zo kort voor vertrek zo een grote wijziging in vaarschema, maar hij heeft het goed doordacht en ik ben eigenlijk wel heel blij met deze aanpassing.
In alle rust maken we ons klaar voor vertrek, het is bijna hoogwater en het strandje waar we moeten vertrekken is bijna weg, zonder schade belande we toch nog in de golven. Het gaat lekker, we hebben de stroming mee en schieten bijna het Molengat in terwijl we pal West moeten om op onze geplande lunchplek (paal 8) te komen. Links van ons de Noorderhaaks en we zien heel in de verte een grote groep zeehonden tenminste dat denken we. Als we bijna bij paal 8 komen zitten we al te dicht bij de kust en neemt een brandingsgolf me te op en zit ik in een surfgolf naar het strand. Hier hebben we een fijne lunchpauze, Lourens gaat nog even zwemmen.
Terug op zee moeten we nu ver de zee op om buiten Noorderhaaks te komen. We varen binnen de gele betonning omdat er steeds speedboten met zeehondenspotters langs komen, steeds komen er zeehonden een kijkje nemen, soms lijkt het of ze op hun tenen gaan staan zover komen ze boven water. Maar dan stuiten we op een gebied waar allemaal brekergolven staan en dat gebied moeten we parallel aan die golven door. Ik zie er erg tegenop maar achteraf viel het reuze mee. De brekers willen me omduwen maar bieden ook steun als je de goeie kant op leunt. Na deze passage zijn er constant vijf tot wel tien zeehonden om ons heen, soms zo dichtbij dat ik moet oppassen waar ik m’n peddel insteek. Als we onze koers verleggen van West naar Zuid proberen we net buiten de branding te blijven, de zeehonden zwemmen vrolijk mee, af en toe een grote plons net achter me. Na een half uurtje een heel grote groep zeehonden langs de vloedlijn met ook een heleboel jonkies met nog een wit / grijze vacht. Er was net een RIB-boot met zeehonden spotters geweest en alle jonge zeehondjes huilden. Daar foto’s maken was door de branding ter plaatse lastig, maar het geluid van die baby zeehonden was nog honderden meter boven het geluid van de branding uit goed te horen. Deze ervaring zal ik niet gauw vergeten, wat was dit indrukwekkend.
Terug langs de zuidzijde van Noorderhaaks zouden we flinke ebstroom (twee knopen) dwars hebben, die voelden we wel maar het viel ons toch enorm mee, ook omdat we hier vooraf goed rekening mee hadden gehouden. De tocht liep geheel volgens plan en het strand waar we waren vertrokken was nu een stuk groter. Wat een heerlijke tocht, zon, zee, zout in je snor, fijn gezelschap, weinig wind en branding waar goed is door te komen.
auteur Cees Rijksen