Biesbosch

Na menige verhalen hier en daar aangehoord te hebben, toch zelf de stoute peddels maar vast gepakt en vertrokken naar de Biesbosch. Na ruim 100 kilometer enkele reis met 2 man, 2 kajaks en bepakking voor 4 dagen aangekomen in Hank. Geparkeerd op een mooie grote parkeerplaats. Gelegen even voorbij de jachthaven. Hier een bospaadje. En via een kleine helling bereiken we met kajak en kar de kanosteiger. Staan even te kijken naar het water en de begroeing er omheen. “EVEN” Dit is dus van korte duur. Het lijkt fort Dracula wel. Half leeg gezogen door de gigantische muggen, peddelen we weg van de kant. Het eerste wat mij opvalt is de hoeveelheid en soorten vogels die wij hier zien. In de eerste honderd meter, waarschijnlijk meer vogels gezien als in de drie dagen Weerribben. Ik ben persoonlijk niet zo’n vogelaar die alle namen kent (Dus ik probeer ze ook niet te noemen), maar geniet er wel terdege van.
We zijn van plan om de het gebied van de Biesbosch tussen de Nieuwe Merwede en de Amer/Bergsche Maas te verkennen. Het Nationaal park dus.

Mugvrij nu, peddelen we richting het noorden via een aangegeven kanoroute (paaltjes met gekleurde plastic bordjes en pijlen) die ons in de buurt brengen van camping Bergeijk en naar de uiteindelijke bestemming camping Biesboschhoeve op de Visserschplaat loodsen. Het Biesbosch gebied is grofweg zo’n 12 bij 12 kilometer en dus mooi te doorkruisen. We varen over een gevarieerd aanbod aan waterwegen. Van honderden meters breed tot twee meter breed, omgeven door riet en bomen. We ontdekken beversporen, maar zien ze niet. Ik denk dat je daarvoor wel de boswachter excursie van Staats Bosbeheer nodig bent, om deze dieren te vinden. We varen nog een stroompje binnen op zoek naar camping Bergeijk maar dit draait op niks uit. Wel vinden we hier een schattig oud boerderijtje/huisje “Ganzenest” genaamd. We besluiten de route te vervolgen naar onze eindbestemming. Dit blijkt helemaal nog niet zo simpel te zijn. De eilanden zien er in werkelijkheid vaak anders uit als op de kaart. Toch maar even de telefoon raadplegen en we zijn weer goed op weg. De camping gelegen op de Visserschplaat is gelegen achter een hoge dijk en heeft een wel hoge ruwe aanlegsteiger. De camping zelf is ruim en schoon. Heeft behalve tentplaatsen ook nog 2 blokhutten. Een sanitaire gebouw met koud en warm stromend water, douche en een campingwinkel waar ze onder andere hun eigen vlees van Schotse Hooglander koeien verkopen. Deze grazen op diverse eilandjes en helpen op deze manier de natuur op peil te houden.

Ik peddel s’avonds nog even beneden het eiland en ontdek allemaal kleine eilandjes. Even verder zie ik tot mijn verbazing wel een stuk of vijftig Kieviten op een strekdam. Ik was stomverbaasd om dat ik de beestjes eigenlijk nauwelijks gezien of gehoord heb dit jaar. Opkomend tij bracht me weer in versneld tempo naar het eiland en sloot de dag af.

Dag twee staat in het teken van zoeken naar camping Bergeijk. Dit zou wel moeten lukken daar we uitleg hadden gekregen van een praatgrage man die hier naar zijn zeggen al dertig jaar rondvoer. Ook vernam ik van hem dat je eilanden en eilanden hebt. De een bestaat gewoon uit grond. Vaak bewoond. En de ander bestaat uit een groot bassin. Een groot water reservoir. Omgeven door een betonnen rand met daar omheen begroeing. Een strookje land en vaak leuke kreekjes.
We zijn op weg en zijn best wel verbaasd over de enorme hoeveelheid aan huurbootjes die we tegenkomen. Dit gaat van kleine kano’s tot complete drijvende zomerhuisjes. Die dan ook echt overal rondvaren. Van de de kreekjes tot aan de vaargeul van de Mare aan toe. Dat dit allemaal goed gaat is best wel wonderlijk. Ook op de meer smallere delen is de geur van benzine en diesel moeilijk te harden. En vraag je je bijna af in welke stad je bent. Rustig door ademen en wachten tot de drukte voorbij is. Doet toch best wel vreemd aan in een natuurgebied.

Maar niet getreurd, we varen door. Compas en kaart werken redelijk samen en we vinden aan het eind van een kreekje in het noordwesten van het gebied de camping Bergeijk. Boerderijtje, steigertjes en een graskant om aan te meren. Even in gesprek met een paar dames, leert ons dat de camping zeer rustig is. Misschien dat het feit dat er alleen koud water te tappen is. Allen koud gedoucht kan worden. Campingwinkel, blokhutten en meer van dat ontbreekt. Puur natuur voor een zes euro en vijftig cent per nacht. De dames vertellen dan ook dat zwemmen eigenlijk net zo makkelijk is als douchen. Okè, nu nog wel. Oktober, April brrrr. We besluiten af te zakken met de kajaks richting de Bergsche Maas. Komen nog wat badende bruine koeien met enorme hoorns tegen. Schotten dus. Er stond bijna geen zuchtje wind. Toch had de plaatselijke zeilvereniging de jeugd in een bootje gepropt. Ik schat een stuk of tien BM’ers en nog wat kleine open zeilbootjes. Spanning, lol. Er was van alles af te lezen van de gezichtjes. De èèn zag het als competitie en de ander als vermaak. We passeren de helft en varen samen een kreekje in met de nodige tegemoet komende jachtjes. Wij komen er af en toe met de nodige moeite langs en denken er maar niet aan hoe dit met de jachtjes moet gaan. Voorlopig horen we alleen gelach. Op de maas komen we nog langs een inham met een paar stukjes strand en pauzeren hier nog even, om daarna door te gaan naar de camping.

Dag drie staat in het teken van het Biesbosch Centrum. We willen hier even stoppen voor een bakje leut. En beoordelen of dit eventueel geschikt is voor een later bezoek zonder kajak. We komen hier na het bezoek aan een aantal voorgestelde kreeekjes vrij vlot aan. Een schipper verteld ons waar we kunnen aan leggen en we tillen de kajaks er uit. Op naar de koffie. En die is heerlijk, evenals de gevulde koek. Er werd regen en onweer voorspeld. Dus wij weer vlot terug naar de camping. Het navigeren met kaart en kompas ging steeds beter en had de telefoon gelukkig niet meer nodig. “Gelukkig” omdat ik deze niet kon opladen.
Terug op de camping het onweer afgewacht. Dit dreef met een paar spetters voorbij. S’middags toch nog weer de kajak gepakt. Kwam nog een jeugdgroep tegen die ook op de camping stond. Ik ben voornamelijk op zoek gegaan naaar kreekjes die niet toegankelijk zijn voor de motorbootjes. De aangegeven rode lijntjes op de ANWB Waterkaart komen niet allemaal overeen met de werkelijkheid. Mede misschien door het jaargetijde. Hoog riet en schijnbaar dichtgegroeid? Ondanks dit, heb ik mij hier heerlijk vermaakt. Uiteindelijk via de Bergsche Maas en de Maze weer terug naar de camping.

Vierde dag huiswaarts, voor het ontstaan van de avondfile van de vrijdag.
Opbreken, kajak vullen en gaan met die banaan. We hebben een kort tochtje van zo’n vijftien kilometer gepland. Wel nog wat mogelijkheden om wat rode routes te verkennen. Eerste rode route is doodlopend door een omgewaaide boom. Laatste route is begaanbaar, maar wordt ook steeds smaller. Nu maar hopen dat we niet achteruit terug hoeven. Met geknepen billen gaan we steeds verder. Steeds smaller. Peddelen is geen optie meer. Half punterend met de peddel gaan we verder. Zijn blij dat we niet de eerdere gang aan de linkerkant hadden genomen. Hier ligt voor het eind een hele dikke boom. Pffff. Mazzel. Het wordt ook steeds zwaarder. We hebben nooit meer rekening met het getij gehouden. Glad vergeten. Eèn of twee decimeter water en een hoop planten. We zien van die soort mini waterlelybladeren boven het water hangen met de wortels naar beneden. Laag water. Er bekruipt me de gedachte dat we misschien moeten wachten tot het tij keert. Alles goed, als het maar niet dood loopt. En eindelijk (naar ik hoop) een lichtpuntje in de duisternis. Ik hoor stemmen. Toch geen tegenliggers? Je kunt hier niks. Plots zie ik water spiegelen. En volgens mij, is er bij mij een smile van oor tot oor zichtbaar. “Open water”. Mensen in huurbootje tuffen voorbij. Zelfs de benzinelucht kan ik nu wel even velen. “We zijn er door”,ondanks het lage tij.

We peddelen weer vrolijk verder richting Hank. Passeren nog een Brug welke een verzetsmonument schijnt te zijn uit de twede wereled oorlog. Genaamd “Bruggetje van Sint Jan” Op het bruggetje werden 75 Duitse soldaten ontwapend door soldaten van het onderduikerscommando. Voor wie er verder wat over wil lezen hier de link; SintJansBrug
Hier vandaan nog een paar honderd meter naar de kanosteiger in Hank. Er staat me nog goed bij dat we hier zo’n beetje werden leeg gezogen door de muggen, terwijl we bezig waren met de kajaks. Ook vervormde de bodem van de kano hevig met het te waterlaten vanaf de kant. De steiger zelf zag ik niet zitten. Deze was zo ruw als grof schuurpapier. Tijd voor wat nieuws. Aangekomen bij de steiger, nog vrij van muggen. De kar er onder gebonden. De kano een zet naar de kant gegeven. Hardlopen naar de kano. Trek hem eruit zonder vervorming en ren het muggenparadijs uit. Poe poe. Zo kan het dus ook. Op naar de auto en snel naar huis.