04 april 2022 Het tochtje door De Wieden
’s Morgens nog een bakkie doen en dan 8.30 uur naar de kanoclub.
Tot mijn verbazing stond de kanotrailer al voor het hek klaar om geladen te worden. Heh, uhm. Ik was toch vroeg? We zouden pas 9.00 uur beginnen. Het was nog fris, maar daar hoorde ik een stem. “Morgen Lourens” klonk het uit Atte’s mond. Die al druk in de weer was alles van slot te halen, zodat we de kano’s konden opladen. Morge, nog wel fris antwoordde ik. Langzaam druppelde de rest van de deelnemers binnen en konden we de kano’s op de aanhanger plaatsen. Ondertussen arriveerden Heleen en Eddie met een Canadese kano op het dak. Even afgeleid en kijken. Wat een beest. Wel 80cm breed en bijna 5meter lang. Gelukkig wel lichtgewicht, wist Eddie vol trots te vertellen. Oke, eerst maar ff verder met laden want we willen op tijd weg. Vele handen maken licht werk en een volle aanhanger. 9 Kayaks klaar voor de reis.
“Heeft iedereen alles?” Tuurlijk. “Peddel zwemvest”. Oh ja, dat zwemvest. ##$%#$%^$^! Alles gepakt en in de kofferbak. 3 Auto’s op weg naar De Wieden. Voor wie het gebied niet kent, een prachtig gebied rond Giethoorn-Vollenhove. Op weg naar De Wieden dan. Hoeveel kilometer? Waar in die Wieden? “Moet je bij Leo zijn.” antwoord iemand. “No need to known information” is zo ongeveer het antwoord. Rij maar achter ons aan. Zo gezegd zo gedaan. Ketelbrug, Noord oostpolder in. Leo’s thuishaven. Mooie plekjes. Geen verveling. Maar, vergis ik me nu? Of is Nieuwkoop net zo lang rijden? Nee, ik vergis me niet. Leo had ons per verrassing door zijn achtertuin laten rijden. Schokland, Stenentuin , bos en nog veel meer.
Enige tijd later toch nog aangekomen. Bij een sloot met steigerrand. Auto met aanhanger beetje schuin in de berm geparkeerd. Er zijn mensen met een wel erg grote schuit bezig. Ik denk als die bij de rand gaat liggen…. Pffff. Nee hoor opladen en wegwezen was het met ze. Dus we konden in alle rust alles afladen en te water laten. Even afwateren achter de brug en instappen maar. Natuurlijk zijn er altijd mensen die ergens anders in moeten stappen en worden dan ook acuut afgestraft met een heerlijke kras door de verroeste bouten in de beschoeiing. Waarschuwing door slachtoffer en mijn persoontje mocht niet baten. Maar niet getreurd. De mensen hadden mazzel, en we konden op peddel. Roept Leo nog even. “De dames kunnen daar nog even wateren.” Nou de dames hadden niet zo’n behoefte aan de wandeling. Let’s go.
Even een stukje door de vaart en linksaf onder de brug door. En al gauw waan je je in een geheel andere omgeving. Smalle slootjes kronkelen zich hier door het landschap. Krijg het er wam van. Uit die anorak graag. Ik vaar bijna voorop. Vraagje: “ omkleden?” Antwoord: “We starten net. Komen straks vast wel wat tegen” Kijk naar de Canadese vaarders en vraag ze. “Warm heh?” Waarop men zich meteen van het nodige begint te ontdoen. Tsja. Ik laat m’n peddel los en trek m’n anorak omhoog. Ik denk uit dat ding. Oei wel wiebelig zo in het donker. Was dit wel zo’n goed idee zo? Na met de kano dwars in de vaart, iedereen in de weg, te hebben gelegen, was ik dus uiteindelijk m’n jas ook kwijt. Iedereen was me ondertussen gepasseerd. Behalve Atte die als achtervaarder fungeerde. “Moet je je jas kwijt”?, vroeg hij me, “Ik heb wel ruimte.” Nou heel graag. Want mijn luik was niet toegankelijk. Jas opgeborgen. Atte ook maar zijn jas uit. Even de kano’s aan mekaar met de peddel. Om zo voor een stabiele brug te zorgen. Samen verder peddelend. Kreeg ik ook te horen dat het inderdaad wel snel warm was geworden. De zon kwam door, de lucht werd blauw en dat en meer zou daar schuldig aan zijn.
Paar bochtjes verder. Jan op de loop. Gaat wel vaker zijn eigen weg. Maar toch terug geroepen. Leo is vaarleider. En Leo zegt andere kant op. Zo gezegd, zo gedaan. Na 100meter blijkt het dood te lopen. Uhm, Leo? Ander slootje? Ook doodlopend. Nou dan toch maar die andere kant op en het bordje volgen. Een paar slootjes verder zien we een bank op een eiland, met een immense populierenstruik. Uhm, en dat bord dan? Daar stond op; niet aanmeren, niet in het riet, niet op de kant. Potverdorie. Nou ik doe het toch. Die bank staat niet voor niks in de middle of nowhere. De rest sluit zich bij mijn besluit aan. Eddie helpt ons uit de droom, door te zeggen. ”Dat geld niet voor dit gebied.” Prima dan. Lekker even van de zon genieten. Broodje eten en drinken. En wat heb jij gezien? Een ree? Potverdorie, heb ik die gemist. En zo on. Oke mensen. Opruimen, peddelen, klokje tikt door.
Iedereen weer in de boot. Komen we op een behoorlijk meer. Windje mee. Wat grapjes over zeilen en zo snel aan de overkant. De stoet ligt stil. Leo wat doen we? Een beetje overleg tussen Jan en Leo. Het duurt me allemaal te lang en besluit nog maar een rondje te doen. Ik zie een opening tussen het riet naar het meer. Vaar deze in en kom zo met een boog weer terug. Kom ik daar Atte en Eric tegen. Zij waren nog niet zo ver. Mooi, kan ik aansluiten bij die twee. Een paar grapjes over 1ste en 2de achter vaarders. We komen weer bij de groep aan. Leo en Jan zijn tot een besluit gekomen en de tocht gaat verder. Weer zie ik schrikdraad en vraag me af wat er hoort te lopen. Ook zien we hier meer bedrijvigheid. Rietsnijders die de koven stapelen en meer van dat. De omgeving verandert in ene. Zo vaar je door de rietlanden. Dan weer door het bos. Dan langs de weilanden. En in ene een dorp binnen, Belt Schutsloot genaamd.
We wanen ons in Giethoorn. Kleine inhammen bij de huisjes om de bootjes af te meren. Prachtige woningen met rieten daken. Kleine bruggetjes. Handmatig ophalen. Draaibruggetjes. Een plaatje om doorheen te varen. Bert oppert dat het wel op Giethoorn lijkt, maar de daken zijn anders. Hoe dat zo dan? Blijkt dat de daken daar een vreemde knikvorm hebben. Nou dat zal dan wel. Maar in ene zien we zo’n huis. Ik weet niet wat het is, maar het doet op een schildpad lijken. Voorste helft van het dak is lager dan de achterkant. Net alsof hij er uit kruipt. Weer een wetenschap rijker. Leo doet nog even een poging om een kroeg met toilet aan te doen, maar moet ons helaas teleurstellen. Hij is gesloten. Geen bier koffie toilet. Jammer dan. Een stukje verder kijken dan maar. We komen langs een mooie walkant met kort geschoren grastapijt. Wel een beetje hoge kant. Eddy besluit onder de brug door te varen en verder te kijken. Bert al bijna op de kant als Eddie naar me schreeuwt. “Beter hier” of zoiets.
We besluiten dan ook maar naar hem toe te varen en komen inderdaad langs een hele mooie walkant. Na een beetje de walkant afgespeurd te hebben ontdek ik twee grote pollen riet. Net een halve meter van de kant af. Een mooie landingsplaats voor de kano’s. Iedereen 1 voor 1 de kant op. Allemaal het resterende eten en drinkwaar te voorschijn toverend, beginnen we dan maar met onze laatste lunch, genietend van het uitzicht. Leo vraagt zich af of wij de rest van het dorp willen zien. “Ja, maar natuurlijk. Wou je dan meteen al naar huis dan?” Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen zijn boeltje weer ingepakt en varen maar.
We varen het laatste stuk van het dorp nog door genietend van de omgeving. Plots zijn we het dorp uit. Weer in een sloot tussen de weilanden. Heeh! Eindelijk. De prangende vraag beantwoord. Ik zie schrikdraad en schapen! Heh heh. Nou was dat nu zo’n moeilijke vraag? Helder denkend misschien niet. Zoals Atte zegt. Alleen schapen kunnen op die drassige grond lopen. De rest van het vee is te zwaar. Ongeveer nog een anderhalve km te gaan komen we nog even een behoorlijk meer tegen. Windje tegen. Nou ja , briesje. Nog een opmerking over eindelijk golven. Haha . Maar we moeten er wel met de wind dwars oversteken. Merk dat me kano dit minder vind. Moet een beetje kanten en aan 1 kant krachtiger peddelen. Misschien een roertje monteren. Of toch een scheg? Even later komen we weer in een slootje aan en kan ik weer gewoon peddelen. Verder genieten dan maar weer. We komen aan het eind van de sloot een groot bord aan de kant tegen. Welkom in De Wieden. Ik maak er nog een foto van. Zie uit de een ooghoek een auto staan, die ik eigenlijk nog niet hoef te zien. De onze. Ons avontuur is ten einde. We komen droog en voldaan aan de kant en hopen dat het de volgende tocht echt weer zo mooi wordt.
Met speciale dank aan Leo en de trouwe chaufeurs.
Copyright © 2023 Kanovereniging Lelystad Alle rechten voorbehouden.